EKIMENAK – BiziLagunEkin

EHUko ikerlarien azterketa batek agerian utzi du Donostian pisu turistikoen ugaritzea eta alokairuen prezioen igoeraren arteko lotura

Economic Research-Ekonomska Istraživanjak aldizkari zientifikoak 2020ko apirilean argitaratutako lana [i] jakintza arlo anitzetako espezialistek (ekonomia, soziologia, etxebizitza, matematika…) osatzen duten ikerketa-taldearen emaitza da. Aitziber Etxezarreta Etxarri, Julen Izagirre Olaizola, Jon Morandeira Arca eta Imanol Mozo Carollo dira.

Donostiako alokairuaren merkatua eta etxebizitza turistikoei buruzko datu enpirikoetan oinarritu dira azterketa egiteko orduan. Airbnb-k Donostian duen presentziak bizileku gisa alokatzen diren etxebizitzen prezioarekin duen lotura neurtzea ahalbidetzen duen eredu ekonomikoa eraiki dute.

“Elkarlan ekonomia” faltsua.

Azterketa honetan eta beste ingurune turistiko batzuetan egindakoetan oinarrituz, artikuluak kritikoki aztertzen ditu Airbnb plataformaren ezaugarriak eta “elkarlan ekonomia” kategorian sailkatzeko saiakera. Etxejabe askok beren jabetzak alokairu merkatutik atera eta merkatu turistikoan eskaintzeko hautua egiten dute. Beraz, ez da noizbehinkako diru-sarrera gehigarri bat, beren ohiko etxebizitzaren prezioa ordaintzeko baliatzen dutena. Eta ez da erabilerarik ez duten baliabideak (soberan dagoen gela edo inor bizi ez den etxea) mugiarazteko modua. Ondorio gisa, gero eta etxebizitza gutxiago daude eskuragarri alokairuan eta prezioak igo egiten dira.

“Praktikan, anfitrioi profesional eta inbertitzaileek gero eta errepresentazio handiagoa daukate Airbnb plataforman, eta horrek ez ditu betetze elkarlan ekonomiaren oinarrizko printzipioak (Gil & Sequera, 2018). Hauek (higiezinen agentziak, enpresa espezializatuak eta jabe handiak eta txikiak), Airbnb-n ipintzeko eta urte osoan oporraldiko alokairu tenporalean eskaintzeko, etxebizitzak merkatutik kentzen dituzten agenteak dira.”[ii]

Donostiaren kasuan, Airbnb-ren bidez eskainitako pisuen kopurua oso altua da eta 2017an kasik hiriko hotel eskaintzaren adinakoa zen. Etxebizitza turistikoen merkatuari dagokionez, datuek “elkarlan ekonomia” izenaren atzean merkatu estraktibista eta monopolizatua dagoela agerian jartzen dute.

“Eskaintzaren konzentrazioari dagokionez, aurretik artikulu honetan sakon aztertu denez, Airbnb-n Donostiako 10 anfitrioi nagusiek (ondasun kopuruaren arabera), plataforman iragarritako 1472 pisu edo geletatik, 328 (%22) biltzen zituzten, 2018 bukaeran. Hiru iragarle nagusiek eskaintza guztien %12a zuten (Inside Airbnb, 2019). 2017ko Airbnb-ko hamar iragarle nagusiek 2.355 ostatu plaza eskaini zituzten (guztiaren %31) (Montera34.2017).”[iii]

Azterketaren metodologia eta ezaugarriak

Ikerketaren helburua da, eredu ekonomikoen bidez, Airbnb-k Donostiako auzoetan duen presentziaren eta bizitegi-alokairuaren prezioaren igoeraren arteko lotura zehaztea.

“Laburbilduz, gure hipotesia da aldi baterako alokairu-merkatuaren agerpenak eragina duela, bai etxebizitzen eskaria handitu delako, plataforma berri horiek diru-sarrerak izateko eskaintzen duten aukeraren ondorioz, bai epe luzeko alokairuen zerrendan agertzen diren alokairu-unitateen eskaintza murriztu delako. Bi aldaketa horiek epe luzerako alokairu-prezioak igotzen lagunduko lukete.”[iv]

Airbnb-k auzo batean duen intentsitate handiagoa edo txikiagoa etxebizitza turistikoetako bezeroek egindako erreseina-kopuruaren arabera neurtzen da eta auzo horretan dauden etxebizitzen guztien kopuruarekiko zatitzen da. 2013-2018 aldiari dagozkion datuak erabili dira, Eusko Jaurlaritza, Idealista Inc., Eustat eta Donostiako Sustapenaren iturriak erabiliz.

Emaitzak: Airbnb-ren presentziak alokairuaren prezioa igo du

Airbnb-ren presentzia zenbat eta handiagoa izan, orduan eta handiagoa da alokairuko etxebizitzen prezioa. Airbnb-ren etxebizitza kopurua zenbat eta gehiago igo, orduan eta gehiago igoko da alokairua.

“Dokumentu honetan egindako azterlan enpirikoak erakusten duenez, Airbnb-ren intentsitatearen desbideratze estandar bat handitzeak alokairuen prezioetan % 7,3ko igoerarekin lotura duela. Hau da, batez beste hilabeteko 74 euroko igoera, 1013 euroko batez besteko alokairu-prezioarekiko. Efektu hori beste testuinguru batzuetan enpirikoki neurtutakoa baino handiagoa da (Boston, Erresuma Batua, etab.), baina ez Espainiako kostaldeko leku batzuetan neurtutakoa bezain handia (adibidez, Andaluziako “eguzki eta hondartza” kostaldean). Gure emaitzen arabera, Airbnb-k bizitegi-alokairuetan duen eragina globala da, baina aldakorra, eta bizitegi-alokairuaren eskaintzaren tamainaren araberakoa.”[v]

Amaitzeko, azterlanean adierazten da gaur egun hirian bizi direnen artean turistifikazioak eragin lezakeen kanporatze-efektua:

“Azkenik, etorkizuneko ikerketa-ildo gisa, turismo-ostatuen sektore osoak (hotel berriak, Airbnb, epe laburreko beste ostatu-zerbitzu batzuk, etab.) epe luzeko alokairuetan duen eragin konbinatua kalkulatu behar dugu, higiezinen merkatuan turismoaren hazkundearen presioaren neurri gisa. Etxebizitzak alokatzeko prezioak igoz gero, maizter tradizionalak merkatutik kanpo geratuko lirateke, eta inbertsioa eta, beraz, etxebizitzen erosketa-prezioak igoaraziko lirateke. Hala, turismoak etxebizitzen merkatuan duen eragina alokairuaren merkatutik higiezinen merkatu osora heda liteke. Horrelako prozesu batek etxebizitzak alokatzeko eta erosteko prezioei aurre egin ezin dieten ohiko biztanleak kanporatu ditzake.”[vi]

Orain dugu aukera Donostian alokairu turistikoarekin amaitzeko

BiziLagunEkinen, desazkunde turistikoaren aldeko donostiarren plataformaren iritziz, azken urte hauetan gai honen bilakaerak eta egungo zirkunstantziek aukera berri bat eskaintzen digute donostiarrentzat egokiena den konponbidea gauzatzeko.

2017ko abuztuan, etxebizitza turistikoak arautzeko ordenantza berri bat onartu zen Udalaren osoko bilkuran. Horrela, aurreko araudia betetzen ez zuten eta ordurako itxiarazita behar zuten hamarnaka etxebizitza turistiko legeztatu egin ziren.

Etxebizitzak ikuskatzeko eta ordenantza berria betetzen zela bermatzeko izendatutako taldeak ez zituen inoiz izan lan eskerga horretarako behar ziren giza baliabideak eta baliabide materialak. Apartamentu batzuk lizentziarik gabe utzi eta zigortu zituzten arren, lizentziarik gabe lan egiten zuten hainbat pisuk martxan jarraitzen zuten.

2020ko urtarrilean, EAEko Justizia Auzitegi Nagusiak baliorik gabe utzi du Donostiako Udalaren ordenantza, ez baitzen izapidetu HAPOren beharrezko aldaketa.

COVID19ak eragindako osasun- eta ekonomia-krisiak eraginda, etxebizitzen jabe askok oporretako alokairutik ihes egin dute, beren pisuak bizitoki bezala alokairuan eskaintzeko (27.000 baino gehiago Espainiako estatuan). Horrek erakusten du ezer ez dela izango lehen bezalakoa.

Mundu mailako pandemia baten erdian gaude, jende askoren bizi-baldintzak estutuko dituen krisi ekonomiko baten atarian, hirian kroniko bihurtu den etxebizitza arazo batekin eta alokairu turistikoaren araudi eguneraturik gabe. Orain aurrerapauso bat emateko unea da. Donostiar gehienen aldeko urratsa, espekulazioa eta eskrupulurik gabeko etekina geldiarazteko. Alokairu turistikoa berriro arautzeko unea da, gaur egun dagoena kudeatuz, urratsez urrats praktika hori desagerrarazi arte.

Urban-touristification-in-Spanish-cities-consequences-for-the-rental-housing-sector-in-San-Sebastian Deskargatu

[i] Aitziber Etxezarreta-Etxarri, Julen Izagirre-Olaizola, Jon Morandeira-Arca & Imanol Mozo Carollo (2020) Urban touristification in Spanish cities: consequences for the rental-

housing sector in San Sebastian, Economic Research-Ekonomska Istraživanja, 33:1, 1294-1310 https://www.tandfonline.com/doi/full/10.1080/1331677X.2020.1755878

[ii] In practice, professional hosts and investors have increasingly greater representation on the Airbnb platform and do not fulfil this basic principle of the sharing economy (Gil & Sequera,2018). These are agents (real estate, specialised companies and large and small homeowners) who remove housing from the residential market to put it on Airbnb and offer it for short-term holiday lets all year round.

[iii] Regarding the concentration of offer, which was discussed in depth earlier in this paper, the 10 main hosts per number of advertised properties on Airbnb in San Sebastian accounted for 328 (22%) of the total 1472 flats or rooms advertised on the platform at the end of 2018. The three main advertisers alone held 12% of the total offers (Inside Airbnb, 2019). The 10 main Airbnb advertisers in 2017 (1.1% of the advertisers) offered 2335 lodging vacancies (31% of the total) (Montera34, 2017).

[iv] In summary, our hypothesis is that the emergence of the short-term rental market operates both through an increase in the demand for housing because of the income opportunity offered by these new platforms, and a decrease in the supply of rental units listed for long-term rental. Both changes would contribute to the increase of rental prices of long-term units.

[v] Specifically, the empirical study carried out in this paper reflects that a one standard deviation increase in Airbnb intensity is associated with an increase of 7.3% in rental prices, which corresponds for citywide average monthly asking rent of 1013 euros to increase 74 euros in average. This is a bigger effect than those measured empirically in other across-sea contexts, (such as Boston, UK, etc.), but not as big as in other Spanish coastal destinations (as in the Andalusian ‘sun-and-beach’ coast). Our results support the hypothesis that the effect of Airbnb on residential rentals is global but variable, and depends on the size of the residential rental offer.

[vi] Finally, as a future line of research, we should assess the combined effect that the whole tourist lodging sector (new hotels and hostels, Airbnb, other short-term rental services, etc.) has on the long-term rentals, as a measure of the pressure that the growth of tourism exerts on the real estate market. An increase in residential rental prices may push traditional renters out of the market and boost the investment and, consequently, prices in the housing market. Therefore, the effects of the tourist lodging sector would spread to, not only the long-term rental market, but to the whole real estate market. Such a process may also lead to the displacement of traditional residents who do not have the resources to face the increase in housing rental and purchase prices.

Tourisme: «La crise a mis en évidence la fragilité d’une économie dépendante de l’hypermobilité»

Le Monde. TRIBUNE. 12/07/2020 https://www.lemonde.fr/idees/article/2020/07/12/tourisme-la-crise-a-mis-en-evidence-la-fragilite-d-une-economie-dependante-de-l-hypermobilite_6045983_3232.html

La crise sanitaire a fragilisé les villes et régions dépendantes du tourisme, à l’instar de Saint-Sébastien, archétype d’une croissance effrénée. La mise en œuvre de stratégies de développement plus focalisées sur les atouts des territoires est indispensable, estime dans une tribune au « Monde » le géographe Mikel Agirre Maskariano

Tribune. Le tourisme est devenu l’un des secteurs productifs les plus concernés par la crise socio-économique résultant de l’entrée en scène du Covid-19. Le secteur s’est retrouvé dans une impasse soudaine en raison des restrictions à la mobilité imposées à plusieurs niveaux afin de limiter l’expansion du virus. Dans ce contexte, ce sont notamment les économies dont le tourisme occupe une part privilégiée du PIB qui souffrent de manière accentuée des effets néfastes de la chute d’activité.

A titre d’illustration, le dernier rapport intitulé « Perspectives économiques » publié par l’OCDE cite la forte dépendance au tourisme en tant que principale raison pour comprendre la fragilité de l’Espagne ou encore de l’Italie face au nouveau paysage économique qui se dessine sous nos yeux.

Toutefois, ces deux pays ne symbolisent que la face visible d’une réalité répandue partout dans le sud de l’Europe. Depuis une vingtaine d’années, les pays du bassin méditerranéen ont connu une forte progression du tourisme, qui est devenu un moteur fondamental de leur croissance. Au cours de la dernière décennie, l’essor du tourisme a atteint même des territoires jusqu’alors méconnus du public international.

Augmentation des loyers

La région de Saint-Sébastien, au Pays basque, représente un cas d’école en matière de croissance effrénée de l’activité touristique. Grâce à la stratégie d’internationalisation suivie par les autorités locales, Saint-Sébastien s’est positionnée comme l’épicentre du tourisme sur tout l’arc atlantique sud-européen. A cet égard, le nombre de visiteurs étrangers, dont notamment des Etats-uniens et des Français, ne cesse d’augmenter chaque année.

L’apparition des activités liées au tourisme dans la ville s’est multipliée pendant ces dernières années, mettant le secteur au premier rang de l’économie locale par rapport aux principaux indicateurs économiques. Ainsi, la ville fait l’objet d’une spécialisation accrue dans le domaine du tourisme. Toutefois, ce phénomène a entraîné toute une série de répercussions profondes, qui ont redessiné la nature même de la ville.

Parmi les conséquences les plus évidentes figurent : l’augmentation des loyers à la suite de la prolifération des appartements touristiques ; la hausse des prix à la consommation liée au pouvoir d’achat plus élevé des touristes ; la disparition progressive des commerces de proximité et leur remplacement par des établissements à caractère touristique ; ou encore les nuisances inhérentes au secteur de l’hôtellerie et de la restauration.

Perte démographique des quartiers centraux

Ces inconvénients sont en outre aggravés par des processus moins visibles et pourtant absolument fondamentaux comme : la perte démographique des quartiers centraux à la suite du déplacement de la population vers des périphéries plus abordables ; le démantèlement des relations sociales de proximité ; le dépérissement des dynamiques propres à chaque quartier et de leur identité intrinsèque ; ou la marchandisation des valeurs culturelles et patrimoniales, parmi lesquelles la gastronomie, les expressions artistiques traditionnelles et contemporaines, ou les bâtiments de caractère.

Le bilan présenté témoigne donc de la faiblesse d’un modèle de ville axé sur la monoactivité touristique comme principal levier de développement. Le pari touristique a certes rapporté des recettes au profit de certains groupes de bénéficiaires sur le court terme. Néanmoins, la crise actuelle a mis en évidence la fragilité d’une économie aussi dépendante des entrées extérieures ainsi que de l’hypermobilité globale.

La fermeture parfois définitive des entreprises, les licenciements et la hausse du chômage se sont succédé à un rythme vertigineux au fil des derniers mois, donnant un coup de grâce à un secteur déjà marqué par sa fragilité en ce qui concerne la création de la valeur ajoutée et la précarité des emplois qu’elle engendre.

Favoriser la décroissance touristique

En tout cas, cet enjeu n’est pas unique à Saint-Sébastien, mais plutôt partagé par plusieurs territoires du sud de l’Europe. La situation actuelle de détresse peut s’avérer un moment propice pour réfléchir au chemin de spécialisation économique emprunté par de nombreuses villes ces dernières années. C’est l’occasion idéale pour favoriser la mise en œuvre des nouvelles stratégies de développement moins tributaires des aléas globaux et plus focalisées sur les besoins et les atouts propres à chaque territoire.

Ainsi, dans les régions à forte dépendance au tourisme, l’émancipation économique et sociale pourrait d’abord passer par l’adoption des mesures favorisant la décroissance touristique. Par exemple, cela vaudrait la peine d’essayer d’appliquer des mesures qui ont eu des répercussions positives dans des villes comme Barcelone, Paris ou Amsterdam, où les pouvoirs publics locaux ont déjà mis en place des mécanismes dans le but de diminuer la pression exercée par l’activité touristique sur le logement.

A plus grande échelle, les effets immédiats de la crise ont mis en exergue les lacunes des économies en quête de la croissance à tout prix, tout en relevant le besoin de mettre l’accent sur des priorités socio-environnementales de plus grande ampleur. De même, la crise a accentué l’importance et l’efficience des liens de proximité ainsi que de la solidarité collective pour répondre aux situations d’urgence. Il est donc à présent temps de concentrer les efforts de développement sur le renforcement des alternatives socio-économiques plus localisées, portant sur la transition écologique et l’innovation sociale comme vecteurs réels de changement.

Mikel Agirre Maskariano est géographe et membre de la plate-forme de riverains Bizilagunekin.

Santa Klara uhartea eta itsasargia babesteko aldarrikapena Gipuzkoako Batzar Nagusietara iritsi da

Ekainaren 25ean burutu den agerraldian, Bizilagunekin plataformak, Parkea Bizirik taldeak, Haritzalde elkarteak eta UPV/EHUko Santiago Sánchez Beitia arkitektura katedradunak, Santa Klara uhartea eta itsasargia babesteko aldarrikapena eraman dute Gipuzkoako Batzar Nagusietara. Eragile hauek, itsasargia eraldatzeko proiektuarekiko dituzten kezkak adierazi dituzte eta uhartea babesteko konpromiso irmoa hartzeko exijitu diete batzarkideei.

Santa Klara uhartean eta itsasargian burutzen ari diren lanek ingurugiroaren, ondarearen, paisaiaren, hirigintzaren, finantza publikoen edota lekuko nortasunaren gain izan ditzaketen albo-eragin kaltegarriak salatu dituzte. Lehenik, itsasargiari lotutako ondare material eta ukiezinaren behin-betiko galera arriskua aipatu dute. Bigarren, hiriak jada pairatzen duen turistizazio prozesua indartu daitekeen kezka azaldu dute. Honekin batera, espazioaren merkantilizazioa eta erabilera pribatiboa ahalbideratzeko arriskuekiko ardura agertu dute. Bestetik, egitasmoaren ondorioz emango den paisaiaren narriaduraz ohartarazi nahi izan dute. Era berean, eraldatze lanei, eta bisitari kopuruaren eta joan-etorrien areagotzeari loturik, kutsadurak eta uhartearen masifikaziorako aukerak ekar ditzaketen ondorio ekologiko lazgarriak agerrarazi dituzte. Azkenik, egitasmo honek kaudimen publikoan duen inpaktuak gogorarazi dituzte, orain arte pilatutako gain-kostu ekonomikoak finantza publikoetan duen eragina azpimarratuz.

Proposamenen aldetik, Cristina Iglesiasen eskuhartze artistikoa gauzatzeko lanak bertan behera uztea eskatu dute. Egitasmoa gauzatzeko lanen ondorioz uharteak eta itsasargiak pairatutako kalteak salatu eta arduradunei erantzukizunez jokatzeko eskatu diete. Honetarako, proiektua eteteaz gain, uharteko ondarearen eta baliabide naturalengan sortutako kalteak konpontzeko berehalako neurrien beharra adierazi dute. Gainera, uhartearen etorkizuna erabakitzeko, prozesu partehartzaile publiko eta gardena abiaraztea galdegin dute. Era berean, uhartearen eta bertako dotazioen gaineko kontrol publikoa bermatu dadila exijitu dute, pribatizazio mehatxuak saihestuz.

Aurrekoez gain, uhartea Europa mailako Babes Bereziko Eremua izendatua izan dadin, beharrezkoak diren urrats guztiak emateko eskaera egiten diete batzarkideei. Babes eskaerarekin loturik, uhartearen erabilpena erregulatu eta antolatuko duen erabilera eta kudeaketarako plan berezia eratu eta betearazteko premia gogorarazi dute. Amaitzeko, eskuhartze artistikoa bere osotasunean birplanteatzeko beharra azpimarratu eta honen ordez, herritar gazteei zuzendutako helburu pedagogikoa beteko duen ondare eta ingurumenari lotutako interpretazio zentroa garatzeko aukera luzatu dute.

Talde partehartzaileek, Gipuzkoako Batzar Nagusietan zabaldutako mezua, Donostiako udal ordezkariei eta oro har, herritar guztiei helarazteko nahia azaldu dute. Hortaz, Donostiar oro gonbidatu dute esku hartze artistikoak ekarriko dituen arriskuen aurka altxatzera. Azkenik, Donostian hain maitatua den Santa Klara uhartearen defentsan eragileok aurrera daramatzaten ekimenekin bat egiteko deia zabaldu diete herritar guztiei.

Donostian orain dugu aukera

Covid-19ak dakarren soka luzeak ispiluaren aurrean jarri du gure gizartea, ezarritako garapen ereduaren oinarriak errotik astinduz. Birusak eragindako osasun larrialdiari, jada gogorki pairatzen hasiak garen krisialdi sozioekonomiko sakonaren ondorioak batzen zaizkio. Ziurgabetasunez beteriko testuinguru kezkagarri honen aurrean berehalakoa eta unibokoa izan da agintea duten eragileen erreakzioa. Ganorazko gogoeta ariketa patxadatsuei muzin eginik, hazkunde mugagabearen gurpil zoroari berrekiteko borondate irmoa erakutsi dute; lehengo lepotik burua. Gardentasun eta erabaki-hartze partekatuaren printzipioei uko egiten dion gobernantza eredu zaharkituari jarraiki, maila desberdinetan onartutako erabaki eta irtenbideek jomuga berbera partekatzen dute: krisiaren eztandaren aurreko egoerara itzultzeko ahaleginak biderkatu eta horretarako baliabideak jartzea, alegia.

Erabat agerikoa da azken hamarkadaz geroztik Donostia nozitzen ari den eraldaketa. Turismoaren masifikazioa; Monolaborantza eta mendekotasun ekonomikoa; Hirigintza proiektu izarigabeak; Gune eta baliabide naturalen harrapakaritza; Etxebizitza prezioen gorakada; Alokairu turistikoen areagotzea; Funts-putreen ezarpena; Hotel jardueren hedapen neurrigabea; Langileriaren prekarizazioa; Auzoen desitxuratzea; Gertuko merkataritzaren desagerpena; Kultura eta ondarearen merkantilizazioa; edota Euskararen zokoratzea, besteak beste. Aurreko errealitatea gutxi balitz, atarian dugun krisialdiari aurre egiteko, koxkari estualdi berri bat emateko intentzioa dakarkigute baleko konponbide bakartzat. Besteak beste, espazio publikoaren okupazio komertziala, edota turismoaren erakarpena lortzeko lurraldearen sustapena lehenesten dituzten kanpainak eta laguntza publikoak iragarri dituzte.

Gure irudiko, ordea, gizarteak bizi duen astinaldia eta turismo jarduerak izan duen geldialdiak, Donostiaren eta donostiarron bizimoduan berebiziko eragina duten hainbat kontu birplanteatu eta aldatzeko sekulako aukera eskaintzen digu.

Orain dugu aukera hiri espazioaren pribatizazioari aurre egin eta kale eta plazetan herritarren eguneroko bizitza komunitarioari lehentasuna emateko. Berriki onartu da jarduera komertzialek kalea are eta gehiago okupatzeko baimena. Honek gune irekien pribatizazioa areagotzea dakar, hiri-espazioa kontsumoan oinarritutako harremanetarako euskarri hutsala bihurtuz. Joera honen ordez, espazio amankomunak jendearen eguneroko interakzio arruntak (ez-merkantilistak) ahalbideratzeko kontzebitu daitezen eskatzen dugu. Horretarako azpiegitura eta baliabide kolektiboak (iturriak, eserlekuak, aterpeak, kale-jolasak, kultur eta kirol guneak…) garatzea lehendabiziko pausu bat izan daiteke.

Orain dugu aukera arrisku sanitario, ekonomiko eta sozialen aurrean ahul egiten gaituen indibidualismoaren ordez, auzo-bizitza eta gertuko harreman sareak erdigunean jartzeko. Azken hamarkadetan norbanakoen isolatze eta deserrotzea handitzen ikusi dugu (norberak bere larrua salba beza). Orain, osasuna eta segurtasuna argudiotzat hartuz, prozesu honen azeleratzea etor daiteke, jendearen arteko elkar-urruntzea bultzatuz. Dena den, krisialdi honek zerbait azalarazi badu, bizilagunen arteko elkartasun uholdea eta tokian-tokiko harreman eta elkarlaguntzaren garrantzia eta eraginkortasuna da. Hori da hain zuzen ere gizarte bezala indartu beharreko bidea, gertutasunean ematen diren elkar-zaintza jardute eta ekimenak lagunduz, elkar-truke sozialei bide eginez, eta tokian-tokiko eragile sozialen ekinbidea erraztuz.

Orain dugu aukera turismo jarduera espekulatzailean oinarritutako ekonomiaren ordez, eredu orekatu baten alde beste sektoreetako jarduerak sustatzeko. Krisialdi honek agerian jarri du monolaborantza turistikoan oinarritutako espezializazio produktiboak ehun ekonomikoa erabat ahultzen duela. Kanpo-indar eta kanpo-baldintzekiko mendekotasunak hiriko ekonomiaren zaurgarritasuna indartu du, ustekabekoen aurrean indarge utziz. Hortaz, ulertezina izango litzateke indar publikoek berriz ere, ziurgabetasuna besterik ez dakarkigun turismoaren aldeko apustua egitea. Hartara, tokikotasunean oinarritutako jarduera ekonomiko jasangarri eta anitzak sustatzeko hautua egitea beharrezkoa da, oinarrizko beharrizanei erantzuteko zaintza jarduerak lehenetsiz, gizarte berrikuntzari loturiko ekintzailetza sustatuz eta herri-merkataritza suspertuz.

Orain dugu aukera krisi garaian langileak ziurgabe uzten dituen turismo sektoreko lanpostu prekarioak baztertu eta lan-baldintza duinak eskuratzeko. Argi dago, turismoari estuki loturiko jardueretako langileak izan direla krisialdiaren adierazpide ekonomikoaren lehendabiziko kaltetuak. Sektorearen ahultasunaren isla, lan-baldintza prekarioenak jasaten dituzten langileengan erori da lehendabiziko kolpe zuzena. Sektoreari loturiko lanpostuen ezaugarriak berrikusi eta berrantolatzeko garaia da, lan-baldintzen duintasuna lehen lerrora ekarriz.

Orain dugu aukera baliabide publikoak hiri-marka eta turismoaren sustapenean xahutu ordez, herritarren oinarrizko behar sozioekonomikoetara berbideratzeko. Baliabide publikoak lehentasunez, ezin dira bideratu esku gutxitan banatzen den turismo jardueraren negozioa elikatzera. Egoera honetan, osasun arriskuak eta kalte ekonomikoak areagotzea ekar litzateke nazioartekotzeak eta bisitarien erakarpenak. Horregatik, aurrekontu publikoak eta finantzaketa ahaleginak herritarren momentuko larritasun sozioekonomikoak arintzera zuzentzeko eskakizuna egiten dugu, aurrera begira, norabide estrategikoa hiriko barne garapena eta gizarte ekintzailetza sustatzera bideratuz.

Orain dugu aukera bisitariak erakartzera zuzendutako ekitaldi masiboak bertako herritarren ikuspuntutik berpentsatu eta, interes komertzialak alboratuz, hauen gaineko kontrol publikoa berreskuratzeko. Hainbat ekitaldi kultural arrakastatsu, herrikoi izaeraz mozorrotuta, merkantilizatu egin dira eta patrozinatzaile pribatuen esku utzi dute hiriko kultur eskaintza, hiri-espazioaren erabilera eta beste hainbat pribilejio. Krisialdia abagunetzat hartu eta ekitaldi kultural herrikoiak jatorrietara itzularazteko esfortzua egitea eskatzen dugu. Tokiko kulturarentzat lehentasun eta doako irisgarritasun unibertsala aldarrikatzen dugu beraz, ekitaldien gaineko kontrol publikoa berreskuratu eta bertako sortzaileen alde egiteko eskatuz.

Orain dugu aukera etxebizitzak pisu turistiko bezala erabiltzeari muga jarri eta bizileku bezala alokatzera bultzatzeko. Azken urteetako joerarekin jarraitzea bideraezina da baldin eta Donostia hiri bizikor eta abegitsu bezala irudikatzen badugu. Turismoaren masifikazioak alokairu arruntera bideratutako etxebizitzen urritze eta garestitzea ekarri du. Iraganeko akatsetatik ikasi eta bizi dugun presio turistikoaren beherakada hau baliatzeko beharra daukagu. Behingoz, etxebizitzak bertan bizitzeko direla ulertu eta jarduera espekulatiboak mugatzea exigitzen dugu. Balizko neurrien artean, krisialdiak kalteturikoen alokairua ordaintzeko laguntza zuzenak harik eta gehiago indartzea; alokairu sozialera zuzendutako udal etxebizitzen parkea handitzea; eta etxebizitzen alokairuari gehienezko salneurriak ezartzea aipa daitezke.

Orain dugu aukera hotel berriak irekitzeko baimenak emateari utzi eta hiriko hotel eskaintzaren hazkundea gelditzeko. Jarduera turistikoen masifikaziorekin batera hotel eskaintzaren hazkunde esponentziala eman da Donostian. Azken urteotako hiri paisaia, hotel eraikuntza eta irekiera etengabeak markatu du hein handi batean. Errealitateak ordea laster ekarri ditu gauzak bere onera, gertatutako hazkundea neurrigabea eta desorekatua izan dela gordinki erakutsiz. Gauzak horrela, azpisektorea benetan erregulatzeko garaia dela diogu. Hotelen hedapen eta irekiera baimen berriak emateari uko egiteaz gain, funtzionamendu araudiak zorrozteko garaia da.

Orain dugu aukera makro-azpiegituretan eta autoan oinarritutako ereduaren ordez, oinezkoei eta bizikletei espazioa emango dien mugikortasun eredu jasangarria indarrean jartzeko. Hazkundearen mesedetan, hipermugikortasuna erraztu eta denbora-distantzia erlazioak bizkortzeko, garraio azpiegitura erraldoien eta autoaren ikuspegitik pentsatua izan da hiria orain arte. Bizi dugun etenaldiak berriz, oinarrizko mugikortasun beharrizanak bestelakoak direla agerrarazi du. Argi geratu da oinezko eta txirrindulentzako espazioen hedadura eskasa dela eta gaur gaurkoz, auzoen arteko jarraikortasuna eta iragazkortasuna ez direla bermatzen. Horrenbestez, arloko aurrekontu publikoa, erradiala ez den garraio publiko eta mugikortasun sarea egituratzera bideratzeko eskaria egiten dugu.

Orain dugu aukera Santa Klara uhartea eta balio ekologikoa duten hiriko beste guneak turistifikatu ordez, naturaren kontserbazioa bermatzen duten babes-neurriak hartzeko. Turistifikazioaren gurpil zoroan murgildurik, eragile publikoek hiriko gune naturalen ustiaketa axolagabeari ekin diote azkenaldian. Hiriko ingurumena eta arnasgune naturalak merkaturatzeko prest dauden euskarri sinpletzat kontsideratzen dituzten honetan, balio ekologikoa duten eremuen gaineko presio antropikoa murriztu eta babes osoa bermatzeko neurri eraginkorrak hartzea exigitzen dugu. Udalerriko gune naturalen inbentarioa egiteko; natur-guneen erabilera arautegi integralak eratzeko; narriatutako espazio naturalen lehengoratzea gauzatzeko; eta ingurumenarekiko kontzientziazio jarduerak garatzeko konpromezua eskatzen dugu.

Orain dugu aukera erabakiak alde bakarrez, gardentasunik gabe eta interes pribatuen eraginpean hartu ordez, turismo-ereduaren gaineko parte hartzea, eztabaida eta donostiarrek erabakitzeko aukera bermatzeko. Turismo eredu eta jarduerekin zerikusia duten erabaki-hartze prozesuak gardentasun falta eta alderdikeria printzipioetan oinarritu dira orain arte, iritsi kritikoak isilarazi eta erdeinatuz. Donostiarren pentsamolde eta ikuspegien aniztasuna kontuan hartzeko, turismo jarduerak hirian dituen ondorio sozial, ekonomiko eta ekologikoen gaineko behatoki independentea eratzea beharrezkotzat jotzen dugu. Gainera herritarrek eta hiriko gizarte antolatuak beren buruari eragiten dioten erabakietan parte hartze zuzena izateko sistemak eratu behar dira..

Mahai gainean jarritako errezetek lehengo “normaltasuna” berrezartzea bilatzen duten heinean, argi dago krisialdi honek ezer gutxi aldarazi duela batzuen ikuspegia eta jardunbidea. BiziLagunEkin plataformatik ordea, argi daukagu herritarrok itoaldira garamatzan hiri eredua bere osotasunean berrikusiz, desazkunde turistikorantz urratsak emateko garaia dugula eta orain dugula aukera ezin hobea.

https://www.argia.eus/albistea/donostian-orain-dugu-aukera

https://www.berria.eus/paperekoa/1876/019/001/2020-06-10/donostian-orain-dugu-aukera.htm

Osasunaren eta espazio publikoaren defentsan, donostiarren eskubide kolektiboa delako

Koronabirusak eragindako krisia dela eta, erakundeek herritar guztien osasuna babes-tera bideratutako erabakiak hartu behar dituzte, lehentasunez.

Krisi honen ondorioek (osasun, ekonomia, gizarte… ondorioek) luze iraungo dute, eta “normaltasun berriak” herritar guztiengan eragina izango du eragina.

Osasun-alarma indarrean dago oraindik, jarraitzen dugu; eta ordu gutxi batzuk daude paseatzera ateratzeko. Datozen asteetan pertsonen arteko distantziak bermatzen jarraitu behar dugu, gure osasuna babesteko.

Hedabideen bitartez izan dugu ostalaritzako presio taldeek estatuan abian jarri duten kanpainaren berri: terrazen espazioa handitzea, ordutegia luzatzea eta ordenantzak malgutzea eskatzen ari dira.

Osasun arrazoiak direla medio aforoak murriztuko direnez, terrazak handitu nahi dituzte; metro koadro gehiago nahi dituzte. Espazio publikoa abandonatuta balego bezala, erabilerarik gabeko espazio bat balitz bezala, norbaitek kolonizatu eta bere mahaiak hantxe jarri zain balego bezala.

Espazio publikoa guztion espazioa da, ez soilik joan-etorrietarako bide bat; orobat da eskubide kolektibo bat, ezinbestekoa elkarrekin erlazionatzeko, pertsonen arteko harremanak sortzeko, komunitatearen, auzoaren, parte garela sentitzeko.

Arduragabekeria galanta da bezeroek distantzia sanitarioa bete dezaten terrazen tamaina handitzea eskatzea, eta, aldi berean, sektoreak ez ikusiarena egitea terrazak handituz espazio fisikoa murrizteak hiriko biztanleen eta auzo eta kaleetan ibili behar dugunon osasuna eta segurtasuna bermatzeko eragingo dituen eragozpenei.

Ez da onargarria erabilera pribatuaren mesedetan terrazak handitu nahi izatea, espazio publikoa murriztuz –lehen ere nahiko mugatua baitago–. Are gutxiago, kontuan hartuta espazio gehiago okupatzeko asmoak herritarren osasun eta segurtasunerako eskubidea urratzen duela.

Ez al dira jabetzen ostalaritzako establezimenduen barruan ezartzen den distantzia sanitarioa errespetatu beharra dagoela kalean ere? Atarietatik sartu-irtenak egiteko 1,5 metro behar ditugula bizilagunek, eta terrazek tarte hori errespetatu beharko dutela (gaur egun ordenantzak baimentzen dituen 60 cm-en ordez)? Tartea utzi behar dela kalean bi lagunek elkar gurutzatzean distantzia sanitarioak errespetatu ahal izateko, horretarako terrazetako mahaiak kendu beharko balira ere?

Udalaren erantzukizuna da interes orokorra defendatzea eta herritarren osasuna zaintzea. Haren betebeharra da gure kale eta auzoetan pertsonen arteko distantzia errespetatu ahal izango dela bermatzea.

Hori guztia kontuan hartuta, behean sinatzen dugun auzo elkarteek Donostiako Udalari eskatzen diogu:

1. Ez ematea terrazek espazio gehiago okupatzeko baimenik.

2. Ez ematea ostalaritzako ordutegiak luzatzeko baimenik.

3. Ez malgutzea espazio publikoa okupatzeko ordenantzak.

4. Bermatzea oinezkoentzako espazioak dagokien distantzia sanitarioa errespetatzen dituela.

Donostian, 2020ko maiatzaren 6an

AGIRI HONEN SINATZAILEAK:

PARTE ZAHARREAN BIZI AUZO ELKARTEA,
AAVV LANTXABE-AIETE,
AAVV IZBE-Intxaurrondo
AAVV Harripe Herrera-Altza
AAVV Egia Bizirik
AAVV Hondarpe-Gros
AAVV Amara Berri
AAVV Ulia
Agrupación de Comunidades Bera-Bera
Bizilagunekin plataforma

SET sarea COVID-19aren eta bere ondorioen aurrean

SET sarea 2018an jaio zen Europa Hegoaldea jasaten ari den turistizazio prozesuaren aurrean ahots kolektiboa altxatzeko asmoz. Gaur egun Europako 25 hiri eta lurraldetako beste horrenbeste nodoz osatuta dago eta ekonomia- eta bizitza- eszenatoki berriak eraikitzeko beharra aldarrikatzen du.

COvid-19ari lotutako gaur egungo larrialdian presazkoa da paradigma aldaketa bat, oinarrizko eskubide sozialen izenean eta herri-sektore zaurgarrienen babeserako. Horregatik, gure elkartasun osoa adierazten diegu desberdintasunak sortzen dituen sistema ekonomikoaren ondorioak jasotzen dituzten pertsonei; une honetan biderkatu egiten diren desberdintasunak. Pandemia honek agerian jartzen du sinergiak josi eta hausnarketa zein proposamen zehatzetan aurrera egiteko beharra: etxebizitzarako eta hirirako eskubidean, osasunerako eta ingurumenerakoan, prekarizazioaren eta bizitzen zain lurraldeen merkantilizazioaren aurka.

Denbora daramagu jarduera turistiko masiboak gure hiri eta auzoetan sortzen dituen kalteak salatzen. Etekinak pribatizatu eta kostuak externalizatzen dituen industria estraktiboa da, ingurugiroan kalte erraldoiak sortzen dituena. Ekonomia turistikoak kate maltzur eta konplexuak erabiltzen ditu: mutur batean operadore handiak daude (plataforma digitalak, multinazionalak, inbertsio funtsak, higiezin sozietateak eta abar), espekulazio interesen eta etekinen logikan mugitzen direnak. Beste muturrean, lan-indar erraldoi bat, prekarizatua, esplotatua eta bermerik zein eskubiderik gabea. Turismoaren hazkundeak etxebizitzara sarbidea prekarizaztea ekarri du hiri eta lurraldeetara. Zenbaezinak dira bizitoki izateari utzi eta pisu turistiko zein hotel bilakatu diren etxebizitzak. Alokairuen eta etxebizitzen prezioak neurri gabe hazi dira, bizilagunak beren auzo eta hirietatik kanporatuz.

Gaur, Covid-19aren krisi betean, erakundeek eta hedabideek etxean geratzeko eskatzen digutenean, desberdintasunak begibistakoagoak egiten zaizkigu, etxerik ez duen oro erabat baztertuz. Honela ba, gure elkartasuna adierazten diegu etxegabetutako pertsona eta familiei, bizitza duina bermatzen ez duten etxeetan bizi direnei eta etxerik gabeko pertsonei. Horregatik, babesten eta sustatzen ditugu higiezinen funtzio soziala errazten duten ekimenak, publikoak eta pribatuak, alojamentu turistikoak (ostatuak, hotelak, pisu turistikoak eta abar) beharra duenari bideratzen dutenak.

Egoera horrek, gainera, agerian uzten du gentifrikazioak eta turistifikazioak zenbateraino murriztu eta ahuldu dituen auzoetako laguntza-sareak, larrialdi egoerei eta hauen ondorioei aurre egiteko ezinbesteko tresna direnak. Eskerrak eman nahi dizkiegu funtsezko zerbitzuak bermatzeko, beren burua kutsatzeko arriskuan jartzen ari diren pertsonei. Elkartasuna eta lankidetza elikatuz komunitate-harremanak bizirik mantentzen dituztenei eta hurbileko merkataritzako langileei.

Koronabirusaren zabalpen globalak, aurrekaririk gabeko hipermugikortasunak erraztu duenak, are gehiago nabarmendu ditu sistema kapitalistaren desberdintasunen mugak. Ustiapen eredu harrapakari honen ondorioen artean, orain ikus dezakegu giza espeziea eta bere ingurunearen arteko neurrigabeko harremanak sortzen dituzten desoreka ekologikoek dakartzaten arrisku epidemikoak. Azken hilabeteetako murrizketen ondorioz, kutsadura nabarmen murriztu da -neurri batean, aireko zirkulazioa eta gurutzontzien zirkulazioa asko murriztu direlako-, baina aldi baterako hobekuntza baino ez da, gizarte-sufrimendu handiaren kontura eman dena. Ez dio erantzuten beharrezkoa den eta denboran iraun dezakeen egiturazko aldaketa bati. Honek guztiak garamatza esatera ezin dugula jarraitu injustizia soziala eta larrialdi klimatikoa elikatzen, ez eta ondasunen, baliabideen eta lurraldearen kontsumo mugagabearekin ere.

Ekonomia birformulatzeko garaia da, herritar guztientzat funtsezkoak diren zerbitzuak eta ondasunak sor ditzan, gutxi batzuentzat izan beharrean. Ekonomia sistema orekatua eta dibertsifikatua eraikitzeko garaia da, desazkundea ardatz duena eta bateragarria dena bizitzarekin eta planetarekin. Horregatik, bat gatoz behetik proposamenak egiteko beharrarekin, eta eskatzen diegu gobernuei eta erakundeei epe ertain eta luzeko politiketan sar ditzatela, erakunde eskala desberdinak (nazioartekoak eta tokikoak) artikulatuz eta pertsonen aldeko egiturazko neurriak har ditzatela, ez enpresa handien aldekoak.

Honek garamatza eremu turistikoan martxan jartzeko ondorengo neurri sortara, hegemonia turistikoa zuzenduko duen eredu ekonomiko berri batera trantsizio sozio-ekologikoa gauzatzeko beharrezkoak direnak:

Ez erreskatatu sektore turistikoa zor publikoa areagotuz. Horren ordez, turismoaren desazkundea proiektatu behar da, ingurumena eta gizarte geruza hauskorrenak babestuko dituen ongizate politikak lehenetsiz.
Gastu publikoa berrikusi, gizartearen oinarrizko beharrizanetara bideratuz (ospitaleak, etxebizitza publiko eta soziala, ikastetxeak etab.), azpiegitura eta proiektu erraldoi kaltegarri eta garestiak finantzatu ordez (portu eta aireportuen handitzea etab.).
Herritarrak higiezinen espekulazioaren ondorioetatik babestu, etxebizitza turistikoen kopurua zeharo murriztuz eta hauek alokairuaren merkatura itzularaziz. Honekin batera, zirkuitu ekonomiko globalek lurraldeak, hiriak eta auzoak bereganatzea eragozteko neurri zehatzak hartu.
Turismoaren gastuak sektoreak barne-hartu ditzan eta etekinak gizartean birbanatu daitezen neurriak indarrean jarri.
Kulturaren garapenarekin eta ingurumenarekin koherenteak diren lanpostu duinak bermatzeko, beste sektore produktiboak (zaharrak eta berriak) sustatzeko politikak abiatu.

Bat egiten dugu norabide honetan eztabaidarako guneak bultzatzen dituzten pertsonekin eta prest agertzen gara gure ekarpena egiteko proposamen operatiboen definiziorako ibilbide kolektiboan. Krisi hau gainditutzat ematen den unean, ohituta geunden normaltasunera ez itzultzeko, krisialdi hau gizarte justuago, parekideago eta solidarioago bat eratzeko baliatzea da gakoa. Horrela baino ez baita lortuko dena ondo joatea.

SET sarea:

Barcelona, Bergamo, Bologna, Camp de Tarragona, Canarias, Córdoba, Donostia, Eivissa/Ibiza, Firenze, Génova, Girona, Iruñea, Lisboa, Madrid, Málaga, Malta, Napoli, Palermo, Palma, Porto, Rimini, Roma, Sevilla, Valéncia, Venezia

Desazkunde turistikoa ala betirako krisia

Asier Basurto – 2020/04/18 – Berria

Globalizazioan zentraltasuna hartu du turismo jarduerak. Ekonomikoki industria handienetako bat da (BPG globalaren %10 eta hamar enplegutik bat biltzen ditu). Kulturalki, bere beharrizana txertatu da munduko milaka biztanlerengan, bizipen bereizgarrien desioaren asegarri gisa.

Euskal Herrian turismo jarduera hazkunde bizkorrean sartuta dago, politika eta inbertsio publikoek eta tokiko zein nazioarteko baldintza soziopolitikoen aldaketak eraginda, nagusiki. Bereziki nabarmena izaten ari da hedapena Donostian, beste hiriguneetan eta kostaldean.

Turismoan oinarritutako jarduera ekonomikoak bultzatzearen alde egin duten arduradun publikoek arrakastaren kontakizuna egiten dute. Apustu horretan denok irabazten ari garela kontatzen digute. Ez da hala. Turismoak euskal lurraldeetako jarduera ekonomikoaren zati gero eta handiagoa hartzen du, bai. Baina, hori al da herritarron gehiengoari komeni zaiguna?

Gauza asko jarri ditu agerian krisi honek. Ezinbesteko eta ez-ezinbesteko jarduera ekonomikoak bereiztu dira, esaterako. Turismoaren baitan biltzen ditugun jarduerek ez dituzte gizakien oinarrizko beharrak asetzen. Espekulazioaren eta kontsumo eredu orojale baten eraikina dira.

Ostalaritza, merkataritza, garbiketa eta garraio jardueratan lan baldintza egonkor eta duinik ez duen langile kopuru handia dagoela ikusi dugu. Aldi baterako enplegua, ezkutuko ekonomia, autonomo faltsuak, soldata baxuak, feminizazioa eta, azken finean, prekaritatea ezkutatzen du turismoari loturiko enpleguak. Enplegua sortzea izan arren jarduera horren goraipatzaileek nabarmentzen duten bertute bat.

Hazkundean, mugimenduan eta abiaduran ardazten den bizi eta lurralde ereduan, geldialdiak ingurumenaren mesedetan jokatzen duela ohartu gara. Klima larrialdiarena da kontrolatu ezin dugun arrisku globalen multzoaren eragile nagusietako bat. Hala ere, ustez horren jakitun diren zenbait ez daude prest eredu ekonomikoan zirkinik ere aldatzeko.

Baina koronabirusaren krisiak Euskal Herriko turismo jarduerarekin lotutako irakaspenen bat eman badigu, eredu horrek ekartzen duen dependentzia ikaragarriarena da. Gu baino aberatsagoak diren herrialdeetako biztanleek gure lurraldea bisitatu eta bertan kontsumitzean oinarritzen da bertako jarduera ekonomikoaren zati esanguratsu bat.

Turismo jardueraren apustua burujabetzaren, herritarrok erdigunean jartzearen, sektore ekonomikoen arteko orekaren eta iraunkortasunaren antonimoa da.

Gure gizartea ispiluaren aurrean jarri du krisi honek. Ikusi ditugu hainbat arrisku, gabezia eta oker. Irakaspen horiek baliatzea tokatzen zaigu orain. Herritarron benetako beharrak zeintzuk diren birpentsatu eta gizarte ereduaren erdigunean jartzeko ordua da. Epe motzeko etekina eta kapitalaren metaketa bilatzen duten jarduerak baztertu eta bizitzaren erreprodukzioa bermatzen dutenak lehenestea beharrezkoa da. Irizpide horri jarraituz, turismo eredua ezbaian jartzea ezinbestekoa da. Dependentzian eta espekulazioan oinarritzen delako, prekaritatea eta txikizioa eragiten duelako, gutxi batzuen etekinen hazkundeak eta epe motzeko ikuspegiak gidatzen duelako. Euskal Herrian desazkunde turistikorantz neurriak eta politikak ezartzeko baliatu behar genuke krisi honek ekarri duen aukera.

https://www.berria.eus/paperekoa/1964/021/001/2020-04-18/desazkunde-turistikoa-ala-betirako-krisia.htm

Donostiako Santa Klara uharteko obrak kautelaz eteteko eskaera

Donostiako alkatearentzat, Obra eta Proiektu Sailerako, Ingurumen Sailerako, eta batez ere, JENDEARENTZAT:

Estatuko gobernuak konfinamendurako neurriak mailaka etengo dituelakoan eta industria jarduerak berpizteko neurriak berehala hartuko dituelakoan, hemen sinatzen duten erakunde naturalistek eta sozialek (Parkea Bizirik “kukulunbera”, Bizilagunekin plataforma eta NATURKON (Gipuzkoa osoko 14 elkarte naturalista biltzen dituen erakundea),

HONAKO HAU AZALTZEN DUTE:

Santa Klara uharteko babestutako kokaguneko itsas hegaztiak ugaltzeko garaian bete-betean daudela.

Uhartean, ugalketa-aldi hori martxoaren amaieran hasten dela, eta uztaila eta abuztura arte luzatzen dela.

Ezinbestekoa dela uharteko itsas hegazti babestuen ugaltze-zikloa behar bezala garatzeko lasaitasun-baldintzen alde egitea (gortetzea, habiagintza, inkubazioa eta kumeak elikatzea).

Uhartean habia egiten duten itsas hegaztien habia asko itsasargitik hurbil dagoen goiko belardian sakabanatuta daudela.

Habiak egiteko eremuetako batzuetan obrako materialak eta jarduerak daudela.

Are gehiago, araudia urratuz, obra-hondakinak erretzeko suteak piztu direla, herritarren alarma-deiak sortarazi dituztenak, 092 eta 112ra deituta, ke-zutabeak ikusi baitira habiak egiteko belardian.

Obrako makinek (garabiak, bulldozerrak, atzerako hondeamakinak, eskorgak, kolpeak, zaratak, mugimenduak) irlako hegaztien ugaltze-ahalegina behar bezala garatzeko behar diren baldintzak eta bakea erabat hausten dituztela, eta ondorioz, ahalegin hau erabateko porrotera bideratuko dutela.

Uhartean kaio hankahoriren (Larus michahellis) kolonia adierazgarri bat habiagilea dela.

Gure inguruan oso urriak diren espezieak, hala nola kaio beltza (Larus marinus), duela gutxi (2019) babestutako kokagunean ugaltzen saiatu direla, eta litekeena da 2020an berriz ere ugaltzen saiatzea, eta
beste espezie batzuk, hala nola kaio iluna (Larus fuscus), uhartean aldizka ikusten direla, eta horiek guztiek kontserbazio-maila desberdinak dituztela.

Ubarroi mottoduna (Phalacrocorax aristotelis) bezalako beste espezie batzuek, berdegunea egunero atseden hartzeko eta urte osoan itsasoko erasoetatik babesteko erabiltzen dutela.

Uhartea babestutako gunea dela, babestutako flora eta fauna espezieak dituena.

Berdegune honen balioa hain handia dela, ezen berezko ezaugarriak dituen sugandila bat (Podarcis liolepis) bizi den, beste inon aurkitzen ez dena.

Kokagune hau guztia oso zaurgarria, etenerraza eta, batez ere, oso txikia dela.

Uhartea aldatu ezin den eta aldatu behar ez den berdegunea dela eta hau dela juridikoki babesten duen araudia:

Itsasertza Babesteko eta Antolatzeko Lurraldearen Arloko Plana (Eusko Jaurlaritza).

2010eko Hiri Antolamendurako Plan Orokorra (HAPO) (Donostiako udalerria).

Berariazko bandoa 2002ko ekainaren 21etik, haren erabilera eta gozamena erregularizatzen dituena.

90/2014 Dekretua, Euskal Autonomia Erkidegoko paisaiari buruzkoa.

EAEko Paisaia Berezien eta Bikainen Katalogoa eta Inbentarioa.

Horregatik guztiagatik, hemen sinatzen duten erakunde naturalistek eta sozialek, ESKATZEN DUTE:

2020ko apirilaren 10etik uztailaren 31ra bitartean uharte osoan obrak kautelaz etetea (ia txita gehienak hegaz moldatzen direnean).

Era berean, eta itsas hegaztiak behar bezala ugaltzeko uharteko baldintzak aldatu eta degradatu direla egiaztatuta, erakunde sinatzaileek, obrako materiala jaso behar bada, une oro talde naturalisten aholkularitzaz egin dadila eskatzen dute.

EZ DEZAGUN AHAZTU:

Udalerri batean fauna basatia egoteak, ingurumen osasuntsua duela, argi erakusten du. Izan ere, adierazle biologikoetan oinarritutako ingurumen-kalitatearen neurketa, ekosistema jakin baten ezaugarri den faunaren presentzia baloratzean datza. Horregatik guztiagatik, dibertsitatea, fauna eta bertako habitatak kontserbatzea ezinbestekoa da.

Faunaren babesa ingurumenarekin zuzenean lotutako eskumena da. Animaliak, haien ingurunea eta ingurumena hobetzeko lan positiboa egitea eskatzen du .

DONOSTIAKO-SANTA-KLARA-UHARTEKO-OBRAK-KAUTELAZ-ETETEKO-ESKAERA-DONOSTIAKO-UDALA-JENDEARENTZAKO Deskargatu

https://www.naiz.eus/eu/actualidad/noticia/20200412/reclaman-la-paralizacion-de-las-obras-en-la-isla-de-santa-klara

https://www.donostitik.com/piden-la-suspension-hasta-agosto-de-las-obras-de-santa-clara-por-la-reproduccion-de-las-aves/

Koronabirusaren harira hartu diren ostatu eta pisu turistikoei dagozkien zenbait neurri aldatzea eskatzen dugu

Donostiako Parte Zaharreko, Egiako, Uliako eta Herrera-Altzako auzo elkarteek eta Bizilagunekin plataformak, Iruñea, Bilbo eta Estatu espainiarreko 36 federazio eta elkarterekin batera, Espainiako Gobernuko Osasun Ministerioari eskatu diote ostatu emateko ministerio-agindua, martxoaren 23koa eta 30ekoa, ixteko.

Jarraitu irakurtzen

Donostian ere, tasa turistikoa ez da konponbidea

Nerea Arregi (Argia)

Tasa turistikoa deitzen zaie turistek hotel edo ostatuetan emandako gau bakoitzeko zenbait lurraldetan bertako administrazioari ordaindu behar izaten dioten zenbatekoari. Bildutako dirua turismoaren sustapenari eta turismoaren erakargarri diren guneen zainketara bideratu ohi da, hauek mantendu eta bere ustiapena iraunkortzeko asmoz.

Tasa turistikoak ez du lurraldeen eta hirien turistifikazioaren arazoa konpontzen. Ez da hala izan neurri hau, bere molde desberdinetan, ezarri izan duten tokietan eta ez da hala izango EAEn, Gipuzkoan eta Donostian.

Katalunia eta Balear Uharteak dira tasa turistikoa duten Estatuko lurralde bakarrak. Euro bat eta lau euro arteko tasa ordaintzen dute turistek ostatu gau bakoitzeko. Bistan da lurralde hauen turistifikazio arazoak ez direla konpondu neurriarekin. Europan, 21 herrialdetako hiri eta lurralde desberdinetan daude ezarrita antzeko neurriak. Batzuetan gauko zenbateko finko bat ordaintzen da; beste batzuetan, ostatuko fakturaren portzentaje bat. Erroman, gauko zazpi euroko tasa dago indarrean, gaur egun.

“Donostiak ezin du gaur egun jasotzen duena baino turismo gehiago jaso. Donostiarren bizimoduan eta bizi-baldintzetan kalte nabarmenak eragiten ari da indarrean dagoen turismo- eta hiri-eredua”

Hilabete askotan ari dira administrazio desberdinetatik tasa turistikoaren gaia lantzen eta publikoki hedabideetan asmoak, borondateak eta zurrumurruak hedatzen. Hala ere, ez zaie erraza egiten ari ustezko adostasuna praktikan gauzatzea. Izan ere, administrazioen artean desadostasunak bi puntutan daude: nork bildu eta kudeatu behar duen tasa turistikoaren bidez jasotako dirua (1) eta zein helburutara bideratu behar den diru-sarrera hori. Beste hitz batzuetan: zergatik eta zertarako ezarri nahi den tasa turistikoa (2).

Lanketa hau “sektorearekin” egiten ari direla jakin dugu hedabideen bitartez, beti bezala. “Sektorea” deitzen diotena, turismoan interes ekonomikoa duten enpresa eta inbertsiogileak dira. Ez dute parte hartzen turismo eredu orojale honen kalteak jasaten dituztenek. Ez dute parte hartzen auzo elkarteek, sindikatuek edo gaia jorratzen duten gizarte mugimenduek. Elkarlanean dihardute bai, turismoaren hazkunde mugagabea eta lurralde osoaren turistifikaziorako borondatea partekatzen dutenen arteko elkarlana da, ordea.

Donostiak ezin du gaur egun jasotzen duena baino turismo gehiago jaso. Donostiarren bizimoduan eta bizi-baldintzetan kalte nabarmenak eragiten ari da indarrean dagoen turismo- eta hiri-eredua. Etxebizitzaren prezioen gorakada hiritik kanporatze masiboa eragiten ari da, bereziki gazteena. Hiriaren egitura ekonomikoa aldatzen ari da, turismoari lotutako sektoreen pisua handituz; hain zuzen ere prekarietatea handikoak diren sektoreak (ostalaritza, ostatuak, merkataritza eta garbiketa). Hiri espazioaren pribatizazioak eta kultur ekimenen merkantilizazioa komunitate sareak eta auzo-bizitza arriskuan jartzen ari dira. Turismo gehiago erakartzea ez da donostiarren lehentasunezko beharra. Baliabide publikoekin gutxi batzuen interes pribatuarentzat lan egitea da. Tasa turistikoa turismoa sustatzeko erabili ohi da, eta horrexegatik, ez dugu nahi tasarik, xede horretara diru-publiko gehiago bideratzeko bada. Arazoa handitzeko neurri bat litzateke, arazoa konpontzekoa baino.

Tasa turistikoei ematen zaien beste funtzioa, turisten erakargarri diren toki eta guneak “zaintzea” da. Ingurune naturalak, ondare arkitektonikoko elementuak, alde zaharrak, portuak eta abar, turisten joan-etorriek, hondakinek eta bestelako desgasteak sufritzen dituztenez, horien “konponketa” egiteko baliatzen omen da. Praktikan, erakargarri hauen inguruan azpiegiturak (parkinak, pasarelak…) edo zuzenean turistei zuzendutako zerbitzuak eskaintzeko (informazio guneak, panelak…). Turismo masiboaren kalte larrienak, bertako biztanleriarengan sortzen direnak, ikutu ere ez. Azken finean helburua turistaren esperientzia ona ziurtatzea eta turismoaren hazkunde bidea sustatzea izaten jarraitzen du, ez bertakoen egoeran eragitea.

“Bizilagunekin plataformaren irakurketa garbia da. Tasa turistikoak, planteatuta dagoen bezala, ez du arazoa konpontzen. Are gehiago, arazoa okerragotzeko eragin dezake”

Beraz, Bizilagunekin plataformaren irakurketa garbia da. Tasa turistikoak, planteatuta dagoen bezala, ez du arazoa konpontzen. Are gehiago, arazoa okerragotzeko eragin dezake. Gure hiriaren turistifikazioari bidea zabaltzen diote indar politikoen artean adostasuna sortzen du, hain zuzen ere beren orain arteko jardunari bete-betean erantzuten diolako. Turistifikazioari neurria hartzeko tresna bezala saltzen dute herritarren aurrean, baina bitartean hazkunde turistikoaren aldeko lanean jarraitzen dute; besteon bizi-baldintzen kontura aberasten ari diren gutxi horien alde. Hazkunde turistikoaren paradigma legitimatzeko tresna bat da, nagusiki.

Tasaren ezarpena ezagutuko dugula susmatzen dugunez, proposamen bat mahai gaineratu nahi genuke, hala ere. Ezarriko bada, Fiturrera hamarnaka politikari eta lagun eramateko, atzerriko hedabideei publi-erreportajeak ordaintzeko edo urteroko marketing kanpainak ordaintzeko erabili ordez, erabil dezagun diru-sarrera politika sozialetarako. Inbertitu dezagun donostiarren kanporatzea gelditzeko politiketan, etxebizitza larrialdia gelditzeko, lan-baldintza duinak ziurtatzen, balio ekologikoko inguruneak babesten, auzo-bizitza sustatzen, behetik gorako kultur egitasmoetan… Horiek dira Donostian bizi garen eta bertan bizi nahi dugunon kezkak eta beharrak. Eta turismo gehiago erakartzeak ez du horien hobekuntzarik ekartzen azken urteetan ikusi dugun bezala. Desazkunde turistikorantz neurriak hartzeko ordua heldu da eta ikusi nahi ez duten agintarien aurrean indarrak metatzen ari den herritar multzo gero eta handiagoa dago.

https://www.argia.eus/albistea/donostian-ere-tasa-turistikoa-ez-da-konponbidea

https://www.berria.eus/paperekoa/1876/024/001/2020-02-29/donostian-ere-tasa-turistikoa-ez-da-konponbidea.htm

https://www.naiz.eus/en/hemeroteca/gara/editions/2020-03-05/hemeroteca_articles/en-donostia-la-tasa-turistica-no-es-la-solucion